Κάθεσαι χαλαρή στον καναπέ σου και βλέπεις "How to get away with murder", ακούγεται αυτό το χαρακτηριστικό μπλινκ και το φωτάκι στο smartphone/tablet σου ανάβει. Μήπως έχει παρατηρήσει ότι εκείνη τη στιγμή νιώθεις κι ένα μικρό λαμπάκι να ανάβει μέσα στον εγκέφαλό σου;
Νιώθεις ένα μικρό σπρώξιμο, μια ώθηση που τονώνει για μερικά δευτερόλεπτα την αυτοπεποίθησή σου. Κάτι που έγραψες, ή πόσταρες, προκάλεσε (θετική ή αρνητική) αντίδραση. Ένα Like, ένα Comment ή ακόμα καλύτερα ένα Share, μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση αφού νιώθεις λίγο σημαντικότερη.
Σύμφωνα με μια έρευνα καταναλωτών της εταιρείας Ford, το 62% των ενηλίκων νιώθουν καλύτερα με τους εαυτούς τους αφού δεχθούν θετικές αντιδράσεις για όσα έχουν μοιραστεί στα social media. Μακάρι να βγάζαμε και κυβέρνηση με την ίδια μαζικότητα δηλαδή!
Το να βλέπεις εκείνο το συμβολάκι του notification, στέλνει ουσιαστικά ένα σήμα στον εγκέφαλό σου, μια άλλου είδους ειδοποίηση, ότι εσύ η ίδια είσαι σημαντική. Αρκετά σημαντική ώστε να ασχοληθούν άλλοι άνθρωποι μαζί σου. Να τους αρέσει αυτό που "λες", ή δημοσιεύεις.
Όλα αυτά ερμηνεύονται επιστημονικά (αλοίμονο) με τη λέξη ντοπαμίνη. 
Η ντοπαμίνη είναι το χημικό εκείνο που συνδέεται με την επιβράβευση και το κίνητρο εν γένει. Κάθε φορά που νιώθεις ότι αναγνωρίζεται κάτι που λες ή κάνεις, εκκρίνεται στον εγκέφαλό σου αυτή η ουσία, γεγονός που συμβαίνει κι όταν έχεις notifications στο facebook.
Όταν στη ζωή εκτός οθόνης βρίσκεσαι με την παρέα σου και λες ένα αστείο, δε νιώθεις χάλια αν δεν το εκτιμήσει κανείς; Ένα αντίστοιχο συναίσθημα νιώθεις αν το status σου δεν έχει κανένα Like ή σχόλιο.
Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι πως ακόμα και όταν έχουμε μία μόνο ειδοποίηση, πατάμε ώστε να τη δούμε προκειμένου να πάρουμε εκείνη την ελάχιστη δόση ντοπαμίνης που συντηρεί τον εθισμό μας στα social media.
Αυτή φυσικά είναι μια κατάσταση που διαιωνίζουμε εκούσια μεν, ασυναίσθητα δε. Γιατί να κόψουμε κάτι που μας δίνει μια - έστω και στιγμιαία - ικανοποίηση; Στην πραγματικότητα αυτή η φαινομενικά ακίνδυνη εξάρτησή μας από την αλληλόδραση στα κοινωνικά δίκτυα είναι μια πάθηση.
Ονομάζεται Internet Addiction Disorder (IAD) και ανήκει πλέον στις νοητικές διαταραχές.
Κάτι που σε κάνει να νιώθεις ακόμα πιο δυνατή στον κόσμο του ίντερνετ, είναι ότι μπορείς να αγνοήσεις το οποιοδήποτε σχόλιο. Κάτι που φυσικά δε μπορείς να κάνεις όταν σου απευθύνουν τον λόγο στον πραγματικό κόσμο που οι άνθρωποι επικοινωνούν και συνδιαλέγονται, αγγίζονται και χαμογελούν ο ένας στον άλλον.
Παράλληλα μπορείς πολύ εύκολα να γράψεις status τα οποία στέλνουν εμμέσως πλην σαφώς το μήνυμα στον/στην ενδιαφερόμενο/η, χωρίς να χρειαστεί να τον αντιμετωπίσεις ενώπιος ενωπίω. Αρκετά θαρραλέο έτσι; Δεν έχει και απαραίτητη σημασία βέβαια, αρκεί να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη.
Mήπως είναι ορισμένες φορές καλύτερα να συναντάμε κατά πρόσωπο τις δυσκολίες και τους φόβους μας;
Η λύση στο IAD είναι η πραγματική ζωή που βρίσκεται εκεί έξω. Οι άνθρωποι που θα σου πουν στο δρόμο πόσο ωραία είσαι ντυμένη, αντί να κάνουν like στην profile photo σου. Η φίλη που θα σου πει απο κοντά το πρόβλημά της, αντί να σε αποφεύγει, το αγόρι που θα σου τραγουδήσει φάλτσα μεν, αλλά live το "Love me Or Die", αντί να το ποστάρει με μια ατάκα γρίφο.
Η γενιά των notification θα ήταν καλύτερη ως γενιά των υγιών σχέσεων. Πάσης φύσεως. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που προτιμά να γράφει σε έναν τοίχο απ' το να μιλάει σε δυο μάτια. Χρειαζόμαστε το ρομαντισμό για να επιζήσουμε. Ας λαχταρίσουμε αντί για το Like, το πιάσιμο απ' το χέρι. Κι ας ξυπνήσουμε αύριο απαιτώντας αναζητώντας κανένα χάδι απ' τον διπλανό μας.
πηγή: ladylike.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου